diu
tije
en
os
ern
nan
sche
toch
hem
doo
ren
gev
om
den
moe
tuig
ond
Mo
cl
a4
11
DE HIEUWE COURANT.
tus 1922
zij hebben kan. Zijn vrouwen zijn dan ook
Wo zeggen dus uit den grond van ons Met ingang 15 Sept. vaceort de betrekking van
„door de wol geverfd“ ziin mannen ijdel,
onnoozel, grof, ploertig of dronkaards.
hart: leve de telefoon, haar uitvinder —
Suld-Cillsf Anan. ontst-KREMäe.
Al deze Bilder hebben niets to maken met
niettegenstaande zijn overlinden — haar des¬
Sollicitaties bij't Socretariaat, Zutphensche
liefde, nicte met hartstocht, ter nauwer¬
13573—5
kundigen, zij, die haar bedienen. De weten¬
straat 19, Velp.
r. oj. paria.
nood iete met ware begeerte. Zij zouden
schap, dat we, zittend op den Lutherschen
(Reclame).
dat Graham
dan ook niet ziin aan te zien, als Schnitz¬
Burgwal, greep hebben op de grooto men¬
ler minder juist en minder bewonderens¬
foon, gestor¬
schenmaatschappij in verre verten, vervult
de toctastende begeerde van cen ander,
waardig die stumperde had getypeerd in
as hij, in te¬
ons met blijde gerustheid.
weerstrevend, cerst, — maar 260 spoedig
tverwachten,
dielogen en in cen minimum van handeling.
Edoch, men roept niet alleen op; meon
bezwijkend. Wij zijn hier in cen niet ge¬
eigen schep¬
Woord en daad zijn volstrekt overtuigend,
wordt ock gerocpen. En hier vertoont zich
Kwone omgeving, het geval is gecompliceerd
chte daarvan
volmaakt typeorend, volmaakt währ. Het
de keorzijde van do blinkende medaille,
gen heb komt mij voor dat deze Duitschers
Toch had zij
is cen misseliiko „waarheid“, die wij te
Men wordt opgeroepen op oogenblikken,
dit voortreffelijk deden uitkomen.
r geschonken.
zien en te hooren krijgen; het is ook maar
waarop men dit het minst wenscht. Impera¬
Mirjam Horwitz heef ons doen gevoelen
naar gezegd
een heel erg klein en onbeduidend stukje
bief is de klank van het rinkelende belletje.
dat de vrouw, cenmaal in de ziel gewond,
iddel om ziin
„waarheid“, het is con realisme zonder
of het nasillecrend geluid van den waar¬
#niet kan vergeten; maar dat de man, cen¬
die doofstom
achtergrond, wat hij geeft, maar hij geeft
schuwer. Het ie cen bevol uit do vorte,
maal wetend dat zijn vrouw aan cen ander
er de beden¬
het meesterlijk en, ge kunt dit een zeer ge¬
waaraan wo hebben de gehoorzamen. Wo
heeft kunnen toebehooren of toebehoord
werd er een
ringe verdienste nocmen, zeer weinig too¬
durven er niet aante gehoorzamen. Het
heeft, juist als zijn passie voor haar weer op¬
die geheele be¬
neelschrijvers zullen't hem kunnen nadoen.
onbekende, het geweldige onbekende staat
laait, dit niet verdragen kan en dat de
zin een slacht¬
Er is voortreffelijk gespeeld. Men heeft
achter dien electrischen stroom. Wat het is,
vrouw däarom, trots alle liefde, alle cerlijke
. zij toch voor.
de tien Bider vertoond in een soort van
wat het kan ziin, wo weten het niet. Nu
avereenkomsten, alle goede voornemens, bre¬
n, aldus gaat
médaillon, op verhoogd tooneel, achter een
komt de strinl: we undien niet: we zijn mid¬
ken mcet met den man. Maar niet breken
roote gevierde
zwart scherm met opening voor de, zeer
den in een ernstig artikel, waarvan de logi¬
kan. Cäcilie barst in snikken uit, als haar
dde geen tele¬
kleine, speelruimte, waar juist voor het
sche bewijsvoering rustig ontwikkeld wordt
Amadeus, zich verlaten wanend, op reis is
ijsche T’emps,
tallernoodigste plaate was. Eenige minuten
en ons zelf verrukt; we willen niet: we zijn
gegaan. En heel mooi, heel sober is cok door
dagelijks on¬
Tmoesten tusschen de opvolgende tafereelen
in een moment van stille overdenking om
Amadeus (Ziegel zelf) gespeeld. Hij was
ben brokje hu¬
# rloopen. Dan zaten wij in 't volle licht,
bij het gejaagde rhythme van het leven weer
200 volmaakt wäär in een rol, die zcer zeker
om over „de
Merd er weer in de zaal gesproken, dreigde
1 in den rustigen pas te komen; wo willen
niet tot de type-rollen behoort. En juist dit
te praten en
er wel iets aan de continuiteit te gaan ont¬
niet: we beleven een dier zelden terugkes.
vind ik de groote verdienste van deze oj. voo¬
en verwijzing
breken. Wij misten het draaitooncel, waar¬
rende uren van harmonie met het al en van
ring dat zij ecnvoudig waar heeft gemaakt
ibakkers heb¬
op zulk een serie tafereelen moet worden
bijzondere zielsverwantschap met éen of met
een psychologisch gecompliccerd geval uit
aar, waarvan
Vertoond. Maar, men heeft het mogelijke
6éne.,. Tevergeefe! we mocten.
het leven van een paar uitzonderings men¬
elf niet eten.
gedaan cm dit bezwaar licht te doen wegen.
We moeten gehoorzamen, of we willen of
schen, wat artisten, die vrij zich gevoelen,
rverleren: te
Mirjam Horwitz heeft ons ook in Reigen
niet. Want het onbekende klopt aan onze
die gewoon zijn maanden lang ver van el¬
volmaakt en heerlijk origineel spel gegeven. Zj
deur. Wie durft 't aan, het buitengesloten te
kander te leven, immers zijn. En hoe duide¬
o Ouden wis¬
was die junge Frau, die zich verleiden (!!)
houden? Wo staan op; we laten den draad
Jijk zien wij de vriendschap tusschen gewe¬
t. En dat her¬
laat, die junge Frau, nog eens, die haar oude¬
van ons artikel vallen; we geven de stille
gzen echtgenooten aan de herlevende liefde
we jong waren,
ren echtgenoôt met ongerustheid doet ontwaren
rust op; we ontrukken ons aan de omar¬
den vertellen,
Isterven.
dat hij niet in alle opzichten de leiding heeft.
ming van het heelal of van cen zijner be¬
Paul Marx was ostelijk als de librettist
trouwbaarheid
Annie Reiter was, in 8 en 9 de Schauspielerin.
wonere en met wrevel, maar toch onder¬
Albertus Rhon, Annie Reiter zeer ingeto¬
de componist
Met hoeveel geest heeft zij gespeeld in de rol,
worpen, buigend voor haar dwingelandij, na¬
gen als diens vrouw Marie, Sendinger was
ropa gezongen
die Fie Carelsen vervulde in het Cabaret te#
deren we de telefoon, nemon den haak van
den goede Sigismund en Mela Schwarz
pzinnige noch
Scheveningen! Welk een sluwe bekoorlijkheid,
den stander en luisteren naar wat zij ons
maakte wab persoonlijks van de minzieke
o voilà, Nico-
welk cen gracieuse onbeschaamdheid en welk
te zeggen heeft.
met zelfmoord
leerling van Amadeus.
een doortastend geduld liet zj blijken voor den
Dat is het martelaarschap, dat Graham,
Het publiek toonde zich zeer voldaan en
niet buiten
dwazen graaf (in 9), belacheljjk van zelfinge¬
Bell’s uitvinding ons oplegt.
hooren, toege¬
Mirjam Horwitz kreeg bloemen.
nomenheid, bekrompenheid, jjdelheid en zelf¬
Doch, zoo we het ons niet laten welgeval¬
e voilà, Nico¬
1I. Reigen.
zucht! En hoe heerljjk was Wolf Berkendorff
len en, als hij, de telefoon buiten onze wan¬
igt.
in de rol van den graaf (in 9). Hjj heeft zin
Het schijnt dat de burgemeester Reigen
den verbannen, dan zijn we, misschien vrilg#
gepleegd; hij
spel tct de grens van het burleske doorgevoerd,
wel — de schouwburgcommissie het stuk ech¬
en rustig, maar dan zijn we ook paria'’s in
elefoon in den
zonder op te houden hoog komisch te zin.
ter nict in onzen schouwburg vertoond heeft
onze moderne samenleving.
men niet meer
Marcella Halicz, Max Wesolowski, Mela
Fillen hebben. Er zon, nuur men vertelt,
e wereld begif¬
Schwarz, Franz Sondinger, Paul Marx, Olgaf
dus een conflict zijn gerezen tusschen het
tuig, dat de
von Mahr en Rudolf Fernau vervulden de
hcofd der gemeente en de commisste, die
halve-wereld¬
KUNST
overige rollen. Ook voor hen heb ik niets dan
ons ook vroeger door haar beslissingen wel
dere mensche¬
lof. Het was een genot hen te zien spelen, spe¬
dens heeft verbaasd. Men beéit gespeeld.
iet teruggeno¬
Hamburger Kammerspiele.
len 6ök met de geweldige moeiljjkheden, die
Maar van sommige Bilder moet het een
daan, de dom¬
I. Zwischenspick.
het vervullen van zoo korte rollen in 260 ge¬
en ander weggelaten ziin. Ik zou niet kun¬
de menschen
Zaterdagavond is het gezelschap hier, in
ringe speelruimte meebrengt. Elk gebaar moet
nen zeggen wat precies, ik geloof cenige uit¬
gemaakt en
den K. Schouwburg, voor het eerst opge¬
expressief zijn, elke intonatie niet alleen juist,
Troepen en andere korte passages, die zekere
zijn werk mis¬
treden. Ter voldoening aan een verzock van
maar bovendien z00 suggestief dat het enkele
gebeurtenis kenbaar maken op, naar de op¬
Arthur Schnitzler, met met Reigen. De
woord een recks gedachtenassociaties in ons
vatting van den burgemeester, te overbo¬
schrijver wenschte dat men cerst een zijner
is jedereen als
wekt, die het fragmentarische aanvullen tot
dige wijze. Maar getuigd moet worden dat
ht de telefoon.
andere stukken spelen zou. Ik waag te ver¬
ecn compleet portret. Hier moet in elk détail
de tien korte stukjes niets aan duideljjkheid
onderstellen dat hij vreesde hier als Reigen¬
terstond een maximum worden gegeven, hier is
en vooruitgang
te wenschen overlieten, al zou er dan flink
specialiteit te worden beschouwd. Hiervoor
immers voor!
geen groei, geen zich herstellen mogeljjk. Hier
gesnoeid zijn.
rreactie 18 —
wordt de tooneelspeclkunst moment-karakte¬
bestond toch waarlijk volstrekt geen gevaar.
Het resultaat is dat ons die „daad“, het
is niemand,
ristiek, in den zin van moment-fotografie.
Ons schouwburgpubliek kent zijn Schnitzler 1
physiologisch moment in de verhonding
— de hemel zi)
Intusschen, hebben wij ons allerminst tei
Het talrjjke publiek heeft getoond deze su¬
tusschen de vorliefden of verliefdheid
wisme, dat ons
beklagen. Het is in prettig vlug tempo, heel
perieure tooneelspeelkunst op de juiste waarde
huichelenden, zoo akelig onbeduidend voor¬
cen uit- en af¬
fiin, prachtig genuanceerd gespeeld onder,
Ete schatten en den spelers met cen lang en
komt, dat waarlijk deze opvoering het te¬
tand en cene
warm applaus beloond. Ook de regisseur (Paul
leiding van den directeur der Kammer-
genovergestelde doet van prikkelen. Men zou
erige gevoelens
Marx) verdient een woord van hulde.
spiele, Erich Ziegel, die vooral deed uitko¬
veeleer Schnitzler kunnen verwijten dat hij
niets te doen
men het uiterst breekbare van den huwe¬
Dat de burgemeester deze voorstelling voor
deze daad veel meer en bagatelle laat be¬
feit valt niet te
lijksband tusschen twee menschen, die zich
Jonge lieden beneden de 18 jaar niet toeganko¬
handelen door de bedrijvers dan zulks in
rlei vragen op“
ljjk heeft verklaard, kan ik billjjken, 6ök om¬
boven conventie en sexueele moraal verheven
het werkelijke leven pleegt te geschieden.
modernen aard¬
achten en die, bovendien, groote kunstenaars
dat onze families door dit verbod gewaar¬
Deze tien paren doen meer aan musschen of
vooruitgang!
zijn, dus ook nog uiterst gevoelige schepselen
schuwd zijn. Maar „onzedeljjk' is Reigen niet.
straathondjes dan aan menschen denken.
ertijds, toen de
met zeer levendige verbeelding. Ge kent het
ring heeft, in de meeste vevallen heel
van
fend
spoo
lang
geve
ning
indi
Op
gege
keer
1ooa
ring
door
derg
het
Lan
mod
door
Bosc
hoof
richt
Zius
Ziien
pen;
bosch
gen,
7
1
d
do
maa
wat
Mad
de v
verm
onde
„Mo
aan
scher
wille
bekli
zij
toch
hem
door
ren
gev0
om
van
moe
tuig
onde
Mor
cha
haa
1002
lan
hult
van
ha#
100
I 1106
gen
tije
en
os
ern
nan
sche
toch
hem
doo
ren
gev
om
den
moe
tuig
ond
Mo
cl
a4
11
DE HIEUWE COURANT.
tus 1922
zij hebben kan. Zijn vrouwen zijn dan ook
Wo zeggen dus uit den grond van ons Met ingang 15 Sept. vaceort de betrekking van
„door de wol geverfd“ ziin mannen ijdel,
onnoozel, grof, ploertig of dronkaards.
hart: leve de telefoon, haar uitvinder —
Suld-Cillsf Anan. ontst-KREMäe.
Al deze Bilder hebben niets to maken met
niettegenstaande zijn overlinden — haar des¬
Sollicitaties bij't Socretariaat, Zutphensche
liefde, nicte met hartstocht, ter nauwer¬
13573—5
kundigen, zij, die haar bedienen. De weten¬
straat 19, Velp.
r. oj. paria.
nood iete met ware begeerte. Zij zouden
schap, dat we, zittend op den Lutherschen
(Reclame).
dat Graham
dan ook niet ziin aan te zien, als Schnitz¬
Burgwal, greep hebben op de grooto men¬
ler minder juist en minder bewonderens¬
foon, gestor¬
schenmaatschappij in verre verten, vervult
de toctastende begeerde van cen ander,
waardig die stumperde had getypeerd in
as hij, in te¬
ons met blijde gerustheid.
weerstrevend, cerst, — maar 260 spoedig
tverwachten,
dielogen en in cen minimum van handeling.
Edoch, men roept niet alleen op; meon
bezwijkend. Wij zijn hier in cen niet ge¬
eigen schep¬
Woord en daad zijn volstrekt overtuigend,
wordt ock gerocpen. En hier vertoont zich
Kwone omgeving, het geval is gecompliceerd
chte daarvan
volmaakt typeorend, volmaakt währ. Het
de keorzijde van do blinkende medaille,
gen heb komt mij voor dat deze Duitschers
Toch had zij
is cen misseliiko „waarheid“, die wij te
Men wordt opgeroepen op oogenblikken,
dit voortreffelijk deden uitkomen.
r geschonken.
zien en te hooren krijgen; het is ook maar
waarop men dit het minst wenscht. Impera¬
Mirjam Horwitz heef ons doen gevoelen
naar gezegd
een heel erg klein en onbeduidend stukje
bief is de klank van het rinkelende belletje.
dat de vrouw, cenmaal in de ziel gewond,
iddel om ziin
„waarheid“, het is con realisme zonder
of het nasillecrend geluid van den waar¬
#niet kan vergeten; maar dat de man, cen¬
die doofstom
achtergrond, wat hij geeft, maar hij geeft
schuwer. Het ie cen bevol uit do vorte,
maal wetend dat zijn vrouw aan cen ander
er de beden¬
het meesterlijk en, ge kunt dit een zeer ge¬
waaraan wo hebben de gehoorzamen. Wo
heeft kunnen toebehooren of toebehoord
werd er een
ringe verdienste nocmen, zeer weinig too¬
durven er niet aante gehoorzamen. Het
heeft, juist als zijn passie voor haar weer op¬
die geheele be¬
neelschrijvers zullen't hem kunnen nadoen.
onbekende, het geweldige onbekende staat
laait, dit niet verdragen kan en dat de
zin een slacht¬
Er is voortreffelijk gespeeld. Men heeft
achter dien electrischen stroom. Wat het is,
vrouw däarom, trots alle liefde, alle cerlijke
. zij toch voor.
de tien Bider vertoond in een soort van
wat het kan ziin, wo weten het niet. Nu
avereenkomsten, alle goede voornemens, bre¬
n, aldus gaat
médaillon, op verhoogd tooneel, achter een
komt de strinl: we undien niet: we zijn mid¬
ken mcet met den man. Maar niet breken
roote gevierde
zwart scherm met opening voor de, zeer
den in een ernstig artikel, waarvan de logi¬
kan. Cäcilie barst in snikken uit, als haar
dde geen tele¬
kleine, speelruimte, waar juist voor het
sche bewijsvoering rustig ontwikkeld wordt
Amadeus, zich verlaten wanend, op reis is
ijsche T’emps,
tallernoodigste plaate was. Eenige minuten
en ons zelf verrukt; we willen niet: we zijn
gegaan. En heel mooi, heel sober is cok door
dagelijks on¬
Tmoesten tusschen de opvolgende tafereelen
in een moment van stille overdenking om
Amadeus (Ziegel zelf) gespeeld. Hij was
ben brokje hu¬
# rloopen. Dan zaten wij in 't volle licht,
bij het gejaagde rhythme van het leven weer
200 volmaakt wäär in een rol, die zcer zeker
om over „de
Merd er weer in de zaal gesproken, dreigde
1 in den rustigen pas te komen; wo willen
niet tot de type-rollen behoort. En juist dit
te praten en
er wel iets aan de continuiteit te gaan ont¬
niet: we beleven een dier zelden terugkes.
vind ik de groote verdienste van deze oj. voo¬
en verwijzing
breken. Wij misten het draaitooncel, waar¬
rende uren van harmonie met het al en van
ring dat zij ecnvoudig waar heeft gemaakt
ibakkers heb¬
op zulk een serie tafereelen moet worden
bijzondere zielsverwantschap met éen of met
een psychologisch gecompliccerd geval uit
aar, waarvan
Vertoond. Maar, men heeft het mogelijke
6éne.,. Tevergeefe! we mocten.
het leven van een paar uitzonderings men¬
elf niet eten.
gedaan cm dit bezwaar licht te doen wegen.
We moeten gehoorzamen, of we willen of
schen, wat artisten, die vrij zich gevoelen,
rverleren: te
Mirjam Horwitz heeft ons ook in Reigen
niet. Want het onbekende klopt aan onze
die gewoon zijn maanden lang ver van el¬
volmaakt en heerlijk origineel spel gegeven. Zj
deur. Wie durft 't aan, het buitengesloten te
kander te leven, immers zijn. En hoe duide¬
o Ouden wis¬
was die junge Frau, die zich verleiden (!!)
houden? Wo staan op; we laten den draad
Jijk zien wij de vriendschap tusschen gewe¬
t. En dat her¬
laat, die junge Frau, nog eens, die haar oude¬
van ons artikel vallen; we geven de stille
gzen echtgenooten aan de herlevende liefde
we jong waren,
ren echtgenoôt met ongerustheid doet ontwaren
rust op; we ontrukken ons aan de omar¬
den vertellen,
Isterven.
dat hij niet in alle opzichten de leiding heeft.
ming van het heelal of van cen zijner be¬
Paul Marx was ostelijk als de librettist
trouwbaarheid
Annie Reiter was, in 8 en 9 de Schauspielerin.
wonere en met wrevel, maar toch onder¬
Albertus Rhon, Annie Reiter zeer ingeto¬
de componist
Met hoeveel geest heeft zij gespeeld in de rol,
worpen, buigend voor haar dwingelandij, na¬
gen als diens vrouw Marie, Sendinger was
ropa gezongen
die Fie Carelsen vervulde in het Cabaret te#
deren we de telefoon, nemon den haak van
den goede Sigismund en Mela Schwarz
pzinnige noch
Scheveningen! Welk een sluwe bekoorlijkheid,
den stander en luisteren naar wat zij ons
maakte wab persoonlijks van de minzieke
o voilà, Nico-
welk cen gracieuse onbeschaamdheid en welk
te zeggen heeft.
met zelfmoord
leerling van Amadeus.
een doortastend geduld liet zj blijken voor den
Dat is het martelaarschap, dat Graham,
Het publiek toonde zich zeer voldaan en
niet buiten
dwazen graaf (in 9), belacheljjk van zelfinge¬
Bell’s uitvinding ons oplegt.
hooren, toege¬
Mirjam Horwitz kreeg bloemen.
nomenheid, bekrompenheid, jjdelheid en zelf¬
Doch, zoo we het ons niet laten welgeval¬
e voilà, Nico¬
1I. Reigen.
zucht! En hoe heerljjk was Wolf Berkendorff
len en, als hij, de telefoon buiten onze wan¬
igt.
in de rol van den graaf (in 9). Hjj heeft zin
Het schijnt dat de burgemeester Reigen
den verbannen, dan zijn we, misschien vrilg#
gepleegd; hij
spel tct de grens van het burleske doorgevoerd,
wel — de schouwburgcommissie het stuk ech¬
en rustig, maar dan zijn we ook paria'’s in
elefoon in den
zonder op te houden hoog komisch te zin.
ter nict in onzen schouwburg vertoond heeft
onze moderne samenleving.
men niet meer
Marcella Halicz, Max Wesolowski, Mela
Fillen hebben. Er zon, nuur men vertelt,
e wereld begif¬
Schwarz, Franz Sondinger, Paul Marx, Olgaf
dus een conflict zijn gerezen tusschen het
tuig, dat de
von Mahr en Rudolf Fernau vervulden de
hcofd der gemeente en de commisste, die
halve-wereld¬
KUNST
overige rollen. Ook voor hen heb ik niets dan
ons ook vroeger door haar beslissingen wel
dere mensche¬
lof. Het was een genot hen te zien spelen, spe¬
dens heeft verbaasd. Men beéit gespeeld.
iet teruggeno¬
Hamburger Kammerspiele.
len 6ök met de geweldige moeiljjkheden, die
Maar van sommige Bilder moet het een
daan, de dom¬
I. Zwischenspick.
het vervullen van zoo korte rollen in 260 ge¬
en ander weggelaten ziin. Ik zou niet kun¬
de menschen
Zaterdagavond is het gezelschap hier, in
ringe speelruimte meebrengt. Elk gebaar moet
nen zeggen wat precies, ik geloof cenige uit¬
gemaakt en
den K. Schouwburg, voor het eerst opge¬
expressief zijn, elke intonatie niet alleen juist,
Troepen en andere korte passages, die zekere
zijn werk mis¬
treden. Ter voldoening aan een verzock van
maar bovendien z00 suggestief dat het enkele
gebeurtenis kenbaar maken op, naar de op¬
Arthur Schnitzler, met met Reigen. De
woord een recks gedachtenassociaties in ons
vatting van den burgemeester, te overbo¬
schrijver wenschte dat men cerst een zijner
is jedereen als
wekt, die het fragmentarische aanvullen tot
dige wijze. Maar getuigd moet worden dat
ht de telefoon.
andere stukken spelen zou. Ik waag te ver¬
ecn compleet portret. Hier moet in elk détail
de tien korte stukjes niets aan duideljjkheid
onderstellen dat hij vreesde hier als Reigen¬
terstond een maximum worden gegeven, hier is
en vooruitgang
te wenschen overlieten, al zou er dan flink
specialiteit te worden beschouwd. Hiervoor
immers voor!
geen groei, geen zich herstellen mogeljjk. Hier
gesnoeid zijn.
rreactie 18 —
wordt de tooneelspeclkunst moment-karakte¬
bestond toch waarlijk volstrekt geen gevaar.
Het resultaat is dat ons die „daad“, het
is niemand,
ristiek, in den zin van moment-fotografie.
Ons schouwburgpubliek kent zijn Schnitzler 1
physiologisch moment in de verhonding
— de hemel zi)
Intusschen, hebben wij ons allerminst tei
Het talrjjke publiek heeft getoond deze su¬
tusschen de vorliefden of verliefdheid
wisme, dat ons
beklagen. Het is in prettig vlug tempo, heel
perieure tooneelspeelkunst op de juiste waarde
huichelenden, zoo akelig onbeduidend voor¬
cen uit- en af¬
fiin, prachtig genuanceerd gespeeld onder,
Ete schatten en den spelers met cen lang en
komt, dat waarlijk deze opvoering het te¬
tand en cene
warm applaus beloond. Ook de regisseur (Paul
leiding van den directeur der Kammer-
genovergestelde doet van prikkelen. Men zou
erige gevoelens
Marx) verdient een woord van hulde.
spiele, Erich Ziegel, die vooral deed uitko¬
veeleer Schnitzler kunnen verwijten dat hij
niets te doen
men het uiterst breekbare van den huwe¬
Dat de burgemeester deze voorstelling voor
deze daad veel meer en bagatelle laat be¬
feit valt niet te
lijksband tusschen twee menschen, die zich
Jonge lieden beneden de 18 jaar niet toeganko¬
handelen door de bedrijvers dan zulks in
rlei vragen op“
ljjk heeft verklaard, kan ik billjjken, 6ök om¬
boven conventie en sexueele moraal verheven
het werkelijke leven pleegt te geschieden.
modernen aard¬
achten en die, bovendien, groote kunstenaars
dat onze families door dit verbod gewaar¬
Deze tien paren doen meer aan musschen of
vooruitgang!
zijn, dus ook nog uiterst gevoelige schepselen
schuwd zijn. Maar „onzedeljjk' is Reigen niet.
straathondjes dan aan menschen denken.
ertijds, toen de
met zeer levendige verbeelding. Ge kent het
ring heeft, in de meeste vevallen heel
van
fend
spoo
lang
geve
ning
indi
Op
gege
keer
1ooa
ring
door
derg
het
Lan
mod
door
Bosc
hoof
richt
Zius
Ziien
pen;
bosch
gen,
7
1
d
do
maa
wat
Mad
de v
verm
onde
„Mo
aan
scher
wille
bekli
zij
toch
hem
door
ren
gev0
om
van
moe
tuig
onde
Mor
cha
haa
1002
lan
hult
van
ha#
100
I 1106
gen